Schemat klasycznej formy superkomórki burzowej widzianej z boku (źródło: NWS NOAA)
Południowo-zachodnia część superkomórki burzowej widzianej z dużej odległości (fot. Wojciech Pilorz)
Superkomórka – burza, w której istnieje trwały rotujący prąd wstępujący zwany mezocyklonem. Jest to z reguły rzadki typ burz, ale odpowiada za bardzo dużą ilość przypadków gwałtownych zjawisk burzowych typu trąby powietrzne, duży i bardzo duży grad oraz silny i porywisty wiatr prostoliniowy, np. w postaci downburstu. Zwykle podczas swojej wędrówki superkomórka zauważalnie odbija na prawo względem przemieszczania się innych komórek burzowych (tzw. rightmover – superkomórka prawoskrętna). Na obrazie odbiciowości radarowej w superkomórce burzowej widoczne są takie sygnatury jak hook echo lub pendant echo, BWER, V-notch i czasami Tornado Vortex Signature. Wizualne cechy superkomórki to podstawa chmury wolna od opadów (często jest to związane z chmurą stropową, ale nie zawsze), tail cloud, flanking line, overshooting top i kowadło typu back-sheared, z czego niemal wszystkie zjawiska można zaobserwować w południowo-zachodniej części burzy (oraz w jej pobliżu). Burza okazująca wszystkie cechy typowe dla superkomórki nazywana jest superkomórką klasyczną, ale obok tego typu istnieją jeszcze HP Supercell i LP Supercell.
