Odmiany superkomórek burzowych

Burze superkomórkowe dzieli się na kilka typów w zależności od wielkości i rodzaju opadu, które przynoszą, oraz kierunku przemieszczania się względem pozostałych stref opadów. Wszystkie ich rodzaje są spotykane na terenie Polski.

Istnieją superkomórki niskoopadowe (Low Precipitation Supercells – LP) – Na obrazie odbiciowości radarowej nie wykazują sygnatur typu hook echo, pendant echo i V-Notch. Ciekawa cechą jest wygląd podstawy chmury, często przypominająca w kształcie niewielkiego spodka występującego obok strefy opadowej. Przynoszą ze sobą małe lub umiarkowane opady deszczu i opady gradu, nieraz wielkości grejpfrutów i większej. W nielicznych przypadkach może spowodować niezbyt silną trąbę powietrzną. W późniejszej fazie istnienia superkomórka niskoopadowa może zamienić się w superkomórkę klasyczną. Burze te powstają zazwyczaj w miejscach o dużej chwiejności termodynamicznej, jednak dość często towarzyszy im znaczny niedosyt wilgotności w troposferze. W Stanach Zjednoczonych często zdarzają się w okolicach frontu oddzielającego suche powietrze od wilgotnego i są określane jako burze suchej linii (ang. dry line storms).

Kolejną odmianą superkomórki jest forma klasyczna (Classic Supercell) – burze tego typu mogą wykazywać wszystkie charakterystyczne dla superkomórek sygnatury odbiciowości radarowej. Dają umiarkowane i silne opady deszczu, silne i niszczące porywy wiatru, duży i bardzo duży grad oraz trąby powietrzne. Chmura stropowa jest znacznie większa, niż w przypadku burz niskoopadowych. Superkomórki klasyczne są znane z powodowania najsilniejszych tornad, jakie notowano na świecie, a ich czas trwania jest zwykle najdłuższy. Obszar, w którym dochodzi do niebezpiecznych zjawisk konwekcyjnych jest większy, niż w przypadku superkomórek niskoopadowych. Powszechnie występują podczas szczególnie silnych i niszczycielskich incydentów burzowych i tworzą się zwykle w warunkach umiarkowanej/dużej chwiejności termodynamicznej i dużych pionowych uskoków wiatru i silnego wiatru w troposferze (prąd strumieniowy).

Superkomórki wysokoopadowe (High Precipitation Supercell – HP) charakteryzują się przede wszystkim wyjątkowo dużą ilością opadów atm. (przeważnie jest to deszcz, ale zdarzają się też opady gradu o średnicy do ok. 5-6 cm). Opady są na tyle silne, że mogą wywołać powódź błyskawiczną. Dodatkowo, dużym zagrożeniem w tej odmianie superkomórek są niszczące porywy wiatru (downburst). Lokalizacja mezocyklonu w przypadku tej odmiany burz dla naocznych obserwatorów bywa trudna do ustalenia. Zwykle mezocyklon występuje tuż przed główną strefą opadów, we wschodniej lub południowo-wschodniej części układu. Trąby powietrzne, choć nie osiągają aż takiej siły, jak w przypadku postaci klasycznej, mogą pojawić się niespodziewanie nawet w głównej strefie opadów (rain wrapped tornado). Na obrazie radarowej odbiciowości opadów superkomórka wysokoopadowa ma zazwyczaj kształt ziarna fasoli. Superkomórki wysokoopadowe istnieją na ogół krócej, niż superkomórki klasyczne. Tworzą się one często w warunkach dużej chwiejności termodynamicznej i umiarkowanych pionowych uskoków wiatru.

Minisuperkomórki (Minisupercells) – Jak sama nazwa wskazuje, jest to po prostu mniejsza superkomórka. Na radarze widoczna jest zwykle w postaci niewielkiego (ale silnego i spójnego) rdzenia opadowego, który przemieszcza się w kierunku odmiennym od innych komórek. Powstają w warunkach silnego wiatru w troposferze (oraz jego skrętu w dolnej części troposfery), przy czym chwiejność termodynamiczna może być niewielka. Z tego powodu, w Polsce mogą pojawiać się już wczesną wiosną oraz późną jesienią, a także latem przy napływie chłodnej masy powietrza z północy i z zachodu. Są na ogół mniej groźne, niż duże superkomórki, jednak i tak niosą ze sobą ryzyko wystąpienia silnej trąby powietrznej, a miejscami dużego gradu. Niektóre minisuperkomórki nie generują wyładowań atmosferycznych.

Superkomórki prawoskrętne (right-mover supercells) to wszystkie burze superkomórkowe, które podczas przemieszczania się odbijają na prawo od pozostałych komórek burzowych i stref opadów. Dodatkowo posiadają mezocyklon wirujący przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Stanowią one na północnej półkuli większość przypadków superkomórek burzowych.

Superkomórki lewoskrętne (left-mover supercells) to wszystkie burze superkomórkowe, które podczas przemieszczania się odbijają na lewo od pozostałych komórek burzowych i stref opadów. Dodatkowo posiadają mezocyklon wirujący zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Występują one rzadziej niż burze prawoskrętne.

Nieraz nowo powstała burza superkomórkowa dzieli się na dwie superkomórki (prawoskrętną i lewoskrętną), które dalej istnieją niezależnie od siebie. Takie zjawisko nosi nazwę splitting supercells.

Powrót